Samen huilen heelt
Het was even stil. Ik had geen behoefte om te schrijven. De reden? Groot verdriet bij mijn grote, sterke dochter. Dat verdriet trok me even van mijn sokkel, het bracht me terug. Terug in het familiesysteem. Het maakte dat ik mijn eigen moeder, die drie jaar geleden overleed, steeds beter ga begrijpen. Ik zie hoe ik haar door het inslikken van mijn emoties tekort heb gedaan. Ze vond me altijd zo stil. We hebben nooit samen gehuild.
Mijn dochter zweeg niet toen het kindje waar ze al jaren zo naar had uitgekeken na 18 weken, niet levensvatbaar, werd geboren. Ze hield haar verdriet niet in. Samen met haar partner had ze mooie rituelen om Emme niet te vergeten. We hebben samen gehuild en wat is dat helend.
Reactie plaatsen
Reacties