Het is zondag. Het waait vandaag behoorlijk. Als 'middags de zon doorbreekt ga ik naar buiten. Ik wil proberen de wind in een foto te vangen. De knotwilgen bewegen flink heen en weer. Tot mijn blijdschap staan de zonnebloemen nog fier overeind. Het riet wuift onstuimig. Ik loop naar het tuinhuis aan de overkant van de vijver om vandaar de beweging van het riet vast te leggen. Maar wat me als ik daar ben meer opvalt is een prachtige paarse bloem, de grote kattenstaart. Achter de zwiepende kattenstaart zie ik aan het water het bankje staan. Terwijl ik de bewegende kattenstaarten op de foto zet, zie ik achteraf vooral de verstilling van het bankje. Wat een rust.
Reflectie
Op zondagochtend loop ik altijd foto's makend door de tuin. Door met de ogen van een fotograaf te kijken, zie ik meer. Ik laat me nog meer verrassen en kan verrukt zijn van een mooie lichtval. Ik let even niet op de distels en ander gespuis. Ik zie vooral 'schoonheid'. Misschien is dat waarom het fotograferen me extra blij maakt met mijn tuin. De rust van de zondagochtend helpt hierbij. Ik koester ook die zondagsrust. Niet vanuit een geloofsovertuiging, maar vanuit de behoefte om af en toe even helemaal niets te hoeven. Geen gras maaien want dat maakt herrie, geen boodschappen doen... gewoon lekker niets.
Ja, dan maak ik foto's en schrijf een wekelijks verhaal. Ik bak een brood, kook zelfgekweekte bietjes. Voor mij allemaal rustgevende bezigheden, momenten van bezinning en reflectie. Twintig minuten brood kneden... weet je hoe rustig je daarvan wordt?
Ik zie weer het bankje staan als baken van rust in een onrustige omgeving. Voor mij is ook de zondag een moment van rust in een onrustige maatschappij. Zelf probeer ik een rustpunt te zijn in een chaotische wereld. Met mijn levenstuin lukt me dat beter dan ooit.
Waar word jij rustig van?
Reactie plaatsen
Reacties