Afgelopen week kon ik de bij Velt bestelde zaden + pootgoed (aardappels en sjalotjes) ophalen. Ik wist niet dat het zoveel was. In november vulde ik de bestellijst in. Op aanraden van Esther van de Bor van de Hortus Populus in Bodegraven ben ik lid geworden van Velt. Velt is de Vereniging voor ecologisch leven, koken en tuinieren die al meer dan 45 jaar een duurzaam leven in huis, tuin en keuken promoot in Nederland en België. Als lid van de vereniging kun je in november ecologisch geteelde zaden bestellen. Op een ledenbijeenkomst kun je de bestelling ophalen en met andere tuiniers ervaringen uitwisselen. Nou... ik kan aan de slag!
Ik heb geen plan
Vorige week had ik al een zakje snijsla- en spinaziezaad gekocht en in de kas gezaaid. Maar nu moet ik toch écht gaan bedenken waar ik ga beginnen en wanneer. Ik lag er wakker van en bedacht dat ik een ordening zou maken op zaaien in de kas en zaaien in de volle grond en dan binnen deze categorieën op maand. Dan blijven er nog enkele planten over die een zodanig hoge kiemtemperatuur hebben dat die in huis in de kamer in de vensterbank hun start mogen maken.
Een tip voor beginnende tuiniers zoals ik is:" Begin met een klein stukje en enkele planten, probeer niet alles tegelijk." Daar houd ik me dus volgens mij niet helemaal aan. Ik wil gewoon verschillende planten uitproberen om te zien wat ze doen. Of ze het sowieso doen. Noem het 'spelen' en al doende leren. Op die manier kan ik het, ik geef mezelf de ruimte om dingen te laten mislukken. Vannacht lag ik daar aan te denken. Hoe blij ik word van zoveel zaden en ruimte. En de wetenschap dat ik met eigen materialen vooruit kan. Het hout van de knotwilgen en de staken van de es zijn ideaal voor steun bij de planten en om afscheidingen van te maken. Volgend jaar kunnen we het ook gaan versnipperen. Er is water rondom in de sloten. De kleigrond is moeilijk te bewerken maar wel vruchtbaar en voorkweken doe ik in potjes die ik zelf maak van de oude krant. Vanochtend werd ik wakker met een blijde gedachte: "Nu is er nooit meer niets." Die gedachte vind ik wel interessant, maar waarom?
Niets
Toen we hier 15 jaar geleden kwamen kijken op zoek naar een huis, stond ik achter het huis in tranen te kijken naar de immense leegte. Alleen maar weiland en lucht, aan de rand enkele knotwilgen. Dat was het. Het eerste jaar lag ik voortdurend met mijn fototoestel in het gras, die luchten, het licht ... elke dag weer anders.
Niet iedereen vindt die leegte even prettig, het kan ook heel confronterend of beangstigend zijn. Voor wie houvast en structuur nodig heeft is 'niets' helemaal niet fijn. Mij boeit dit al jaren... Ik heb af en toe 'niets' nodig om weer tot mezelf te komen. Om mijn eigen weg weer te vinden. Jarenlang had ik na het avondeten een 'lummeluurtje' waarin ik 'niets' moest, maar uit mezelf wel van alles deed. Ik vulde al lummelend 'niets' dus in met iets wat spontaan in mijzelf naar boven kwam. Maar wat is dan 'niets'? Is dat echt volledige leegte?
Niets bestaat niet
Al filosoferend kom ik erop dat 'niets' niet bestaat. Ik denk dat 'niets' een gevoel is van 'vrijheid'. De ene mens voelt zich pas vrij als hij mensen om zich heen heeft, genoeg te eten en een boel herrie. Dan hoeft hij 'niets' want alles wat hij nodig heeft is er al. In zo'n volle situatie zou ik behoefte hebben aan 'niets' en daarmee bedoel ik de leegte om me vrij te voelen om niets te moeten. Kortom... eigenlijk denk ik dat 'niets' voor iedereen anders is.
Met ruimte, zaden, wilgen, water, kleigrond, contact, touwtjes, stokjes kan ik creëren. Creëren is mijn manier om de leegte te vullen, het geeft mijn leven zin.
Wat dit met een levenstuin te maken heeft? Alles! Met bloemen creëer ik voor jou en mij een kapstok om een verhaal aan op te hangen. Een verbinding in het 'niets'.
Vandaag heb ik artisjokken gezaaid in potjes die ik gemaakt heb van de krant. Ze staan nu lekker warm in de vensterbak te kiemen. Daarna mogen ze verder groeien in de kas. Als er geen kans meer is op nachtvorst mogen ze naar buiten. Ze hebben per plant ongeveer 1 m2 nodig. Da's niet niets!
Nog even dit
Mijn gedachten over 'niets', zijn wakker geschud door het beluisteren van de eerste podcast van kunstschilder Titus Meeuws. Via zijn vrouw Brechtje kwam ik in contact met zijn schilderijen waarin hij het licht op zeer bijzondere wijze laat schijnen. Sinds kort is hij een podcast gestart waarin hij met kunstenaars een min of meer filosofisch gesprek voert over de manier waarop hun kunstwerken tot stand komen. De podcast heet Zintuig.
Reactie plaatsen
Reacties