Na de coronajaren had ik moeite de weg weer te vinden in het leven. In 2021 kreeg ik baarmoederkanker, mijn moeder brak haar enkel en overleed. Een beetje vermoeid keken we om ons heen naar een kleiner huis met minder onderhoud en tuinwerk. Alles gelijkvloers zodat we er tot onze dood kunnen blijven wonen. Maar wat we ook zagen, bij alles dacht ik: Wat ga ik daar dan doen? Ik zag mezelf op mijn 63e nog niet als pensionado op de bank zitten. Maar wat dan wel?
Het leven kwijt
Dit voorjaar besloten we te blijven wonen waar we wonen. Slaapkamer en badkamer beneden hadden we al. We hebben ze na een val van Wim weer in gebruik genomen en ik heb mijn werkkamer naar boven verhuisd. Even wennen, maar het bevalt nu prima. We hoeven niet weer elke week naar mijn moeder in Groningen, ik pas niet meer elke week op mijn kleindochter nu er ook een kleinzoon bij is gekomen, de mediationopleiding is afgerond. Ik stopte nog wat dingen en uiteindelijk stapte ik ook uit de Adviesraad Sociaal Domein. De Luisterlijn en de podcast waren nog de enige regelmatige activiteiten die me mooie gesprekken gaven en een gevoel er toe te doen. Ik voelde mijn wereld heel klein worden. Op een morgen zei ik tegen Wim: "Ik voel me in niemandsland, alsof ik nergens meer bij hoor. Ik zou nu zo dood kunnen gaan zonder dat dat erg is. Ik werd me die dag bewust dat ik me een pensionado voelde, maar dat helemaal niet wilde zijn. Ik wilde mooie gesprekken voeren, waarin mensen woorden geven aan datgene wat ze diep van binnen wel weten, maar wat een beetje is verdwenen. Waar ze blij van worden, wat energie geeft.
Toen ik mij zo leeg voelde, begon ik weer te schilderen. Ik schilderde mijzelf intuïtief door een transformatieproces. Ik schilderde blaadjes en zag opeens dat de blaadjes bloemen werden. Ik werd er helemaal blij van. BLOEMEN. Ik moest denken aan dat blije meisje in de kloostertuin. Mijn transformatie heeft me weer terug bij dat meisje gebracht. Ze kwam al eerder wel eens in beeld in mijn leven, maar raakte steeds weer versluierd door praktische bezwaren.
"Blaadjes werden bloemen"
Ontmoeting in de Pluktuin
De dag nadat ik mij 'dood' voelde, werd ik 's ochtends wakker met een heel ander gevoel. Ik zei tegen Wim:"Ik ben er weer, ik ga weer leven, maar hoe weet ik nog niet. Dat gaat komen." Drie dagen later had ik een afspraak voor de opname van een podcast in een pluktuin in Stoutenburg. Ik was verrast door de grote hoeveelheid dahlia's in alle kleuren van de regenboog. Opeens wist ik het. Ik wil zo'n pluktuin! We hadden een prachtig gesprek, ik plukte bloemen en kwam vrolijk thuis. Er liepen al enkele weken geen schapen meer in het weitje naast ons huis. Ik had al tegen Wim gezegd dat ik er geen schapen meer wilde volgend jaar. Ik wilde er boompjes en struikjes kunnen poten zonder dat die opgegeten zouden worden.
Maar nu.... ik zie opeens mogelijkheden voor vele rijen bloemen, kleurrijke groenten, een labyrint, een kasje, zitjes, een schommel, koffie met taart van eigen appels, peren, pruimen, bessen. Er is al een vijver, een tuinhuis een ingerichte hooiberg met keuken, toilet. Al de fruitbomen en staan er al. En ik heb een netwerk vol tuinliefhebbers en -specialisten.
Ik ben meteen gaan meten en schetsen. In mijn boekenkast blijkt een hele rij tuin- en plantenboeken jaren te hebben staan te verstoffen. Ik heb zelfs een boek 'Kleurrijke moestuinen'. Zo inspirerend! Ik praat om me heen en de eerste hulp en tips dienen zich al aan. Een week later heb ik vijf stroken gras van 6,5 m bedekt met worteldoek, zodat het gras eronder sterft en ik daar volgend voorjaar borders kan gaan maken. Ik weet inmiddels hoe ik een labyrint moet tekenen en waar ik dat wil aanleggen. Ik ben me aan het oriënteren op tuinkassen en verdiep me in het vlechten van wilgentenen. Het stroomt weer!
Inspiratie!
Niet kleiner maar groter!
Waar ik dacht me te moeten oriënteren op kleiner wonen, minder onderhoud om op de toekomst voorbereid te zijn, blijkt het totaal anders te gaan. We gaan nog eens iets heel nieuws beginnen, wat eigenlijk al heel voor de hand lag, ik moest het alleen nog even zien. Ik leef weer en word er helemaal blij van.
Ik kan het niet alleen, maar gezien het enthousiasme dat ik nu al ervaar van de mensen om mij heen, verwacht ik dat ook de benodigde hulp wel gaat komen.
Het thema:
'Vertel het met bloemen'.
Reactie plaatsen
Reacties
Leuk initiatief Cora.
Je hebt de ruimte ervoor en het houd je van de straat en de sportschool . Succes